برخی بر این تصورند که عادت در عبادت زیان آور است

زیرا بندگی خود را بصورت امری عادی و روزمره درآورده حالتی ناخودآگاه را بوجود می آورد

اما آیا واقعا عادت به عبادت همیشه جنبه منفی دارد؟

عادت اگر به شکلی ناخودآکاه تبدیل شد

آنگاه انسان بدون توجه در برابر خالق هستی می ایستد

و به زبانی که برایش قابل حس نیست سخن می گوید

و با درکی شبیه خواب او را احساس می کند

و این عبادت تنها ساقط کننده تکلیف است

اما بالا برنده نیست

و اثر اخروی هم ندارد

ولی اگر عادت شکل ملکه پیدا کند

و بصورت خودآگاه درآید

این عادت بسیار مفید و شوق آفرین می باشد